Maaga akong naeducate tungkol sa lovelife na appropriate for gays and bi’s. wala naman talagang rules pero ika nga, dun ka na sa mutually beneficial. Never fall in love with straight guys sabi nga.
Never naman talaga. Walang dating sa’kin pag straight, I mean, since alam kong di naman possible yun (opinion ko lang), hanggang appreciation lang ako at di na nag-go-go beyond that – until I met Johnson.
Roommate ko sya for almost 10 months. He’s new in manila at ako, nagdodorm para sa schooling. Since halos same age kami, madali kaming nagjibe. Goodlooking si Johnson. As in good-looking sya. Even though blessed sya with that face, di yun naging dahilan para maattract ako. I know from the start na straight sya.
Until one time, I decided to check my closeness, nagkamalice ako at sa isang iglap, nagcrash ang mundo ko… inlove na pala ko.
Na-Inlove ako dahil sira ang ulo niya. Nalaman kong may kagaguhan sya. Badboy pala. Madali siyang mapikon sa iba naming roommates at owner. Isa pa – madali siyang magsurvive – napakapraktikal nya sa buhay. Kung ibang tao – iisipin kong garapal siya, pero dahil in-love ako sa kanya, cool ang dating! Cool na hindi siya bumibili ng payong dahil hinihiram niya ang payong ko araw-araw kaya ako ang nababasa sa ulan. Cool na nakikipag-away siya sa owner na 3X older sa kanya. Cool siya dahil nakapasa siya nung college sa pandaraya sa research niya!
Maraming matang umaaligid sa kanya dahil maraming bading sa dorm. At very vocal sya sa mga issues niya against gays. Katakot, mukhang uumbagan ako nito pag nalaman niyang di ako straight.
Mga 3 weeks syang nawala. No communications at all. Bothered ako. Sobrang kabado. This time confuse ako lalo. Hindi ko alam kung hinahanap ko siya at botherd ako dahil mahal ko siya o dahil sa pagkakaibigan namin. Hindi ko alam kung ‘sang level – pero 1 thing for sure; takot akong mawala siya.
One night he arrived as if nothing happened.
He rested without telling his stories. I was studying for my midterm exam when he woke up and started to apologize.
He said he was out for weeks because ( he showed his finger), ‘kinasal na ko’
Nakabuntis siya. Mahal magpakasal. Limited budget. Malayo ang place nila. Nakakahiya sa’kin. Im studying. Maaabala pa ako. At marami pang dahilan na hindi ko na matandaan. O sadyang ayokong intindihin.
Ayokong tingnan ang wedding ring. Maraming bagay ang gumugulo sa isip ko nun. Nagtatalo. Badtrip ako hindi dahil sa nagpakasal siya, nabadtrip ako dahil hindi man lang niya naconsider ang pagkakaibigan namin. Ni hindi niya nabanggit na may girlfriend siyang nbautis niya. O kahit hindi niya ko imbitahan, kahit ininform niya lang
sana ako na ikakasal na siya. Yun lang. Hindi ako nagdedemand… pero nag eexpect lang ng isang explanation na deserve ng isang kaibigan.
After that natulog na ko. Hindi ko na tinapos ang pagbabasa at di ko alam kung paano natapos ang conversation.
Kinaumagahan. Wala na siya. Pumasok na. Kumain ako. Di ko napansin na nakatingin na sa’kin ang mga tao dahil umiiyak ako sa restaurant. Wala akong pakiaalam kung ano isipin nila. Basta alam ko, nagsisink-in na sa akin ang lahat. Pakiramdam ko – ang baba ng moral ko. Nasasaktan ako dahil nagmahal ako at naging kaibigan ako. Hindi man
sana nasuklian ang pagmamahal ko –
sana man lang, kahit yung pagiging magkaibigan namin.
That night, badtrip siya sa ka-roommate namin. Same issue – badtrip siya sa mga bading. Hindi na ko nakatiis, siguro dahil napikon na ko. Nang isa-isahin niya ang mga bading sa dorm – na parang may gaydar siya, tinanong ko siya kung ano ang tingin niya sa’kin. Sabi niya lalaki. Hindi ako kumibo. (Silence) tumingin siya sa’kin at nagtanong kung ano nga ba ng di ako kumibo? Sabi ko, I’m one of them.
Napahiga siya sa
kama. Buntunghininga. Nagtakip ng unan sa mukha at ng matauhan ay nag-ayang kumain sa labas.
I laid my cards. Bahala ka na.
Wala daw magbabago sabi niya. Never daw nyang napansin yun. Nagtanong siya kung may karelasyon ako at kung pano ako naging ako.
At nagkwento na ko. Mas malalim na pag-uusap. Mas mabigat na paghugot sa pagkatao. Mga bagay na di ko na ikinukwento pero parang sa taong ito… may responsibilidad ako – kailangan ko siyang paliwanagan. O kailangan kong ingatan na di masira ang pagkakaibigan namin.
Nagdesisyon siya na maghanap ng bahay dahil isasama niya ang asawa niya after a month. Sinamahan ko siya sa paghahanap. He even invited me to stay with him together with his wife but I refused. I appreciated that friendship but I want to protect my sanity. But he said if I changed my mind, sabihin ko lang kung gusto kong makishare ng house.
Gagraduate na ko. Aalis na ko sa dorm. Hindi pa rin siya nakakalipat. Ang alam niya lilipat ako ng ibang dorm. Pero gusto kong umuwi na lang. Mapahinga, makapag-isip at ayusin ang gulo sa buhay ko.
Nawala siya for 2 days at alam niya na paalis na ko soon. Every morning, kung may hihiramin siya na di niya napaalam, kumukuha lang siya ng post it at sinusulatan gamit ang mga ballpens ko.
Yung huling night ko sa dorm, iniligpit ko na ang mga things ko. Wala pa rin siya. Nakatulog na ko at naalimpungatan… umaga na, paikot-ikot siya, hindi ko pinapahalata na gising ako. Every morning kasi, nagigising ako pag-aalis na siya at madalas nagpapapaalam siya pero this time, di ko siya hinarap… hindi ko alam kung bakit.
Nakaalis siya. Nang bumangon ako, narealize ko na maybe he wanted to say goodbye. Kaso wala na nga pala ang ballpen at post it ko. Di ko rin pinahalata na gising na ko. Hindi ko alam kung paano ako aalis. Parang bitin. Parang may kulang. Nakatingin lang ako sa bintana ng nagsalita ang isa sa mga dormate ko na bading. Screaming faggot. Sabi niya..mahirap maging bading… magmamahal ka pero di ka naman mamahalin. Hindi ko alam kung bakit siya nagsalita ng ganun. Baka nahahalata niya ko o may naalala siya.
Pumasok na ko sa kwarto at kinuha ang gamit. Umuwi ako pero iniwan ko ang payong para may dahilan na may babalikan ako.
That night, bumalik ako, kukunin ko ang payong pero wala pa rin siya. Nag-iwan ako ng note. Thanking him for the friendship. I didn’t give or leave my number. I just wanted to end it that way.
After a week, I read my journal and found out na yung week na umalis ako sa dorm, monthsary ng kasal ni Johnson.
I saw him after 2 years sa isang mall. Hindi ko na siya nilapitan. Mukha na siyang may pamilya. Malaki ng pinagbago pero mukhang masaya.
Posts
Di ko alam kung bakit nagulat ako na may mga blog na tulad ng sa 'yo. Pero buti na rin at nahanap ko ito by accident.
ReplyDeleteNaalala ko tuloy yung kaibigan kong si H. Grabe sobra din akong nainlove don kahit na straight. Kahit na kupal. Kahit na parang nag-gagaguhan lang kami. Ayon, isang araw bigla na lang wala nang communication. Ganyan nga talaga ata ang buhay.
Anyway, galing ng blog mo. Para bang nakikipag-usap ka lang sa isang tao di mo kilala. Yun bang tipong na nakatabi mo sa jeep at nakipag kwentuhan sa 'yo. Galing!
Wow!
ReplyDeleteTuloy mo ang pagsulat!
isa na namang worth read kahit mahaba.
ReplyDeletejohnson is the name. yan ang hirap e, sabi nga nung dormmate mo, mahirap magmahal ang bading dahil hindi naman minamahal in return. akala ko ok lang talaga kay johnson na ganyan ka. sabi niya kasi diba walang magbabago. i don't know. mahirap maniwala sa mga ganyan. pero kung iba naman talaga si johnson..
kaya lang siya na mismo yung klase ng tao na against sa mga bading. issue na sa kanya yun. on the other hand naman, niyaya ka pang tumira with him and his wife, for that matter his family. but then after two years, may binubuo nang pamilya si johnson at hindi mo na nagawang lumapit para mangumusta. one thing is for sure, hindi niya makakalimutan ang pagkakaibigan ninyong dalawa.
Sa totoo lang...naiiyak ako sa kuwento kahit di ako bading. mahirap talaga magmahal kapag di tinutumbasan ng kapwa pagmamahal. Naalala ko ang bestfriend kong nainlove din ako (pareho kami inlove). But i need to end din that way dahil may pamilya na. Hanga ako saiyo dahil napakabusilak ng puso mo. Bihira sa totoong nagmamahal ang magparaya pero ginawa mo...kakaiyak. Basang-basa na ang keyboard ko....
ReplyDeleteI really love your blog. Napakasimple ng mga pananalita pero napakalalim ng dating sa mambabasa. I hope makilala kita.
Ang ganda. Na spikless ako. Lalo na yung dalawang pagkakataon sana na pwede mong i-open yung communication line ninyong (pagiwan ng number o kaya pag approach sa kanya sa mall) dalawa na hindi mo naman ginawa kase "mukhang masaya" na siya.
ReplyDeleteI admire you. What you have is true love.
I know my comments are late. Its just that ngaun lang ako napadpad sa blog mo. We share the same sentiments dude. Nainlove ako sa kaibigan na sobrang against rin sa mga gaya nating bi. Straight-acting rin ako kaya ndi pansinin na ganito tlaga ang nature ko. The guy was my officemate before sa isang company. Pareho na kaming may ibang trabaho ngaun.
ReplyDeleteHindi ko alam paano ako nahulog sa kanya. Lagi ko lang syang nkakasabay sa FX papasok ng office dati. Hindi ko nga rin alam na officemate ko pala sya. Nagulat ako one time nang biglang umupo sya sa desk sa likod ko. Lumipat kaso ako dat time ng desk. Thats when we started to talk with each other. We go out na ng mdlas and he would even invite me to sleep over to his place.
Ilang months rin n ganun kami until he decided na sa province nya siya magwwork. We still communicate. We see each other after once in a while. Then I realized na mahal ko n pala sya. Hndi ko sya maalis sa isip k. Gusto ko syang makita lagi. Mkausap lagi. I felt pathetic that time na I cant even tell him how I feel kasi baka masira lang ung friendship nmin. *sigh* Kaibahan lang natin is ikaw nasabi mo but I dont have the guts to do that. Kulang na nga lang kasi bugbugin nya na pati mga bading sa mga commercials sa TV.
Anyway, we all have a choice. But I would say, there is always an exception as what a saying says. We didnt chose to be bisexual. We cant avoid the fact that we are born with this way. Life is messy. It can also be unfair.